Η ελληνική μεταναστευτική πρακτική [ No2 ]

Η ελληνική μεταναστευτική πρακτική
{H πολιτική της Νέας Δημοκρατίας}

Στην Ελλάδα εφαρμόζεται μια πολιτική για τους νόμιμους μετανάστες με σημαντικές ελλείψεις και αδυναμίες και μια «πρακτική» για τους παράνομους όπου η ανεξέλεγκτη αστυνομική βία, η παραβίαση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και διεθνών συνθηκών, η αδιαφορία και η απουσία του κράτους βαφτίζεται «πολιτική».
Η ελληνική κυβέρνηση σε δηλώσεις αρμόδιων υπουργών και υφισταμένων τους δηλώνει κατ’επανάληψη υπερήφανη για την πολιτική της ενώ επαίρεται ότι έχει αναπτύξει ένα επιτυχημένο μοντέλο το οποίο είναι διεθνώς αναγνωρισμένο (πχ. ο λόγος για τον οποίο της ανατέθηκε η τρέχουσα Προεδρία του 3ου Παγκόσμιου Φόρουμ για τη Μετανάστευση και την Ανάπτυξη).
Εντούτοις, η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Ό,τι παρήχθη και ό,τι παράγεται ως βασικός κανόνας δεν πηγάζει από την πρωτοβουλία του Έλληνα νομοθέτη αλλά από την υποχρέωση συμμόρφωσης της χώρας στις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και σε αυτές, όμως, τις περιπτώσεις η κυβέρνηση εξαντλεί την αυστηρότητα των Οδηγιών καθιστώντας τες στην πράξη δυσεφάρμοστες (Οδηγία για την οικογενειακή επανένωση, Οδηγία για τους επί μακρόν διαμένοντες). Εκτός των θεμάτων που ρυθμίζονται σε ευρωπαϊκό επίπεδο υπάρχει ένα τεράστιο
κενό μιας πολιτικής. Το θέμα της κοινωνικής ένταξης αντιμετωπίζεται με αποσπασματικά και ατελέσφορα μέτρα με μοναδικό σκοπό τη χρησιμοποίηση των διαθέσιμων πόρων του Ευρωπαϊκού Ταμείου Ένταξης.
Η 2η γενιά των μεταναστών αντιμετωπίζεται με μια ξενοφοβική αντίληψη και
από το φόβο της μόνιμης εγκατάστασής της στην Ελλάδα. Τα παιδιά αυτά, ακόμα και όταν γεννιούνται και μεγαλώνουν στην Ελλάδα δεν έχουν περισσότερα δικαιώματα από όσα έχουν οι γονείς τους. Το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στις τοπικές εκλογές έχει εξαγγελθεί ότι θα δοθεί σε έναν εξαιρετικά περιορισμένο αριθμό μεταναστών σε όσους έχουν αποκτήσει το καθεστώς του επί μακρόν διαμένοντος. Η ταλαιπωρία και οι καθυστερήσεις για την ανανέωση των αδειών διαμονής παραμένουν μόνιμο καθεστώς. Η ευρεία αναγνώριση του καθεστώτος του επί μακρόν διαμένοντα σκοντάφτει κυρίως στην αδυναμία των μεταναστών να παρακολουθήσουν τα υποχρεωτικά μαθήματα. Οι κοινωνικές παροχές που δίνονται στους Έλληνες εργαζόμενους δεν γίνονται συχνά αποδεκτές όταν οι αιτούντες είναι αλλοδαποί. Οι ρατσιστικές πράξεις βίας αντί να τιμωρούνται και να καταδικάζονται παραμένουν ατιμώρητες και αναπαράγονται, η δε αστυνομία στην προσπάθειά της να μη διωχθούν υπάλληλοί της για βασανισμούς, εξευτελιστική μεταχείριση ακόμα και για θανάτους αλλοδαπών επικαλείται τα πλέον ευφάνταστα σενάρια, υποτιμώντας την κοινή νοημοσύνη.
Η συνεχής έλευση παράνομων μεταναστών στα ανατολικά παράλια της χώρας έχει δημιουργήσει ένα οξύτατο πρόβλημα. Υπάρχουν νησιά όπου ο πληθυσμός των εισερχόμενων αλλοδαπών – κυρίως κατά τους θερινούς μήνες - υπερβαίνει τον τοπικό πληθυσμό, νησιά όπου η απουσία αστυνομικών, λιμενικών και υγειονομικών υπηρεσιών κλείνει τους κατοίκους μέσα στα σπίτια, νησιά όπου ο φόβος αναγκάζει τους κατοίκους να συστήσουν σώματα πολιτοφυλακής, θέρετρα όπου ο τουρισμός δέχεται ισχυρό πλήγμα. Η συνεχής άφιξη παράνομων μεταναστών δημιουργεί αναμφίβολα μια δυσκόλως επιλύσιμη κατάσταση. Η κατάσταση όμως αυτή επ’ουδενί δε δικαιολογεί τις μεθόδους «αποτρεπτικής» πολιτικής για τις οποίες έχει κατηγορηθεί κατ’επανάληψη σε διεθνές και εθνικό επίπεδο η χώρα.
Οι πρακτικές εξώθησης των μεταναστών στα θαλάσσια σύνορα με την Τουρκία, οι καταγγελίες κακομεταχείρισης κατά τη σύλληψη από το λιμενικό, οι απαράδεκτες συνθήκες διαμονής ακόμα και στα νεοανεγερθέντα κέντρα υποδοχής μεταναστών, οι εικόνες ντροπής στην Πάτρα, τα αυξανόμενα κρούσματα αστυνομικής βίας και η εξευτελιστική αντιμετώπιση των δυστυχών αυτών
ανθρώπων κατά τον έλεγχο των πιστοποιητικών διαμονής τους, οι παραβιάσεις στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η αδυναμία προστασίας των ανήλικων ασυνόδευτων αλλοδαπών αποτελούν μερικές από τις περιπτώσεις οι οποίες δεν είναι μεμονωμένες αλλά επαναλαμβανόμενες. Στις περιπτώσεις αυτές να προσθέσουμε την απουσία τους κράτους στο κρίσιμο θέμα της απειλής της δημόσιας υγείας λόγω της ανεξέλεγκτης πορνείας στο κέντρο της Αθήνας και της κατασκευής
πρόχειρων καταυλισμών (Πάτρα, Μανωλάδα), την έλλειψη επαρκούς αστυνόμευσης στο κέντρο της Αθήνας, την υποστελέχωση των αστυνομικών τμημάτων στην επαρχία και την ανοχή της αισχρούς εκμετάλλευσης εργατών-σκλάβων ακόμα και μικρών παιδιών σε αγροτικές καλλιέργειες