Η ιστορία του τουρισμού είναι, παράλληλα, η ιστορία τριών μεγάλων καταστροφών. Πρώτα πάψαμε να ξέρουμε ποιοι είμαστε• ύστερα, αυτό που υπήρξαμε λησμονήθηκε, αρχής γενομένης απ' τη στοργή προς την ιδιαιτερότητα του τόπου μας• τέλος, οι ίδιοι οι ξένοι έπαψαν κι εκείνοι να ξέρουν τι ζητούσαν, αφού η χώρα υποδοχής είχε στερηθεί την πολιτισμική και ανθρωπολογική της ταυτότητα.
Τώρα, από τον Κάβο της Κέρκυρας ίσαμε τα Μάλια της Κρήτης, μεθάνε και ουρλιάζουν ζητώντας, κατ' ουσίαν, να τους πούμε τι ακριβώς συμβαίνει και πού βρίσκονται.
ΠΡΙΝ ΑΠΟ 40 χρόνια, τους είχαμε υποδεχτεί εγκάρδια, θαυμάζοντας τη λάμψη που εξέπεμπε όλη εκείνη η ήσυχη διασπορά των γενναιόδωρων και ευγενικών οικογενειών της μεσαίας τάξης, π.χ. των Αγγλων που κατέφθαναν με τα παιδιά τους, κι αυτοί μας συμπαθούσαν ειλικρινά, θεωρώντας το φιλοδώρημα σαν το κοινό μυστικό μιας ασυνήθιστης διαπροσωπικής σχέσης.
ΚΑΤΟΠΙΝ μάθαμε να παριστάνουμε αυτό που μια νέα φουρνιά τουριστών, λιγότερο αξιοπρεπής, επεδίωκε να αναγνωρίσει σ' εμάς, δηλαδή καρικατούρες ενός Zorba the Greek που αντλούσε την υποτιθέμενη γνησιότητά του απ' το συρτάκι και τα τηγανητά καλαμαράκια, εναρμονίζοντας το ταμπεραμέντο του με το νεοκλασικό κιτς και τα ομοιώματα της Ακρόπολης. Ταυτιστήκαμε με το απατηλό εκείνο πρότυπο, ασκούμενοι στην αυτόματη παροχή θεατρινίστικων υπηρεσιών μέχρι του σημείου όπου οι τουρίστες μάς βαρέθηκαν και ζητούσαν φτηνότερο ποτό, αδιαφορώντας για τις βρώμικες παραλίες, εφόσον τις αντιλαμβάνονταν ήδη, αόριστα, σαν αναπόφευκτη αντανάκλαση της ψυχής ενός λαού που κατέστρεφε βάναυσα τη φύση του για να φτιάξει ενοικιαζόμενα σε προσιτές τιμές. Ομως, καθώς έπεφταν οι τιμές, συμπαρέσερναν την ταξική φυσιογνωμία τού «ποιοτικού» τουρισμού, ώσπου ακόμη και η εταιρεία Hilton κατάλαβε ότι το πανέμορφο ξενοδοχείο στην πρωτεύουσα της Επτανήσου όχι μόνον δεν ήταν πια πανέμορφο, αλλά το να της ανήκει ισοδυναμούσε με δυσφήμηση.
ΑΙΦΝΗΣ, συνειδητοποιούμε ότι δεν υπάρχει πλέον τίποτ' άλλο για ξεπούλημα. Τότε, γινόμαστε όψιμα, και με αξιοθρήνητο τρόπο, πρωτεργάτες της τελικής, συγχωνευτικής φάσης της παγκοσμιοποίσης, το δε υπουργείο Τουριστικής Ανάπτυξης, όπως το λένε, σπεύδει να εκθειάσει την Ελλάδα σαν γεωγραφική χωματερή των ξεθωριασμένων αξιοθέατων της υδρογείου, προτείνοντας φέρ' ειπείν στους Ελληνες να επισκεφτούν τις «σμαραγδένιες ακτές» της Λευκάδας για να ζήσουν την εμπειρία των καταδύσεων στην Καραϊβική ή να κάνουν τον γύρο της Κρήτης με την ψευδαίσθηση ότι περιφέρονται στις Μαλδίβες. Επιτέλους, το εδώ είναι αλλού και οι ξένοι είμαστ' εμείς.
Από τον ΕΥΓΕΝΙΟ ΑΡΑΝΙΤΣΗ Εφημερίδα ελευθεροτυπία Σαβάτο 25/07/2009
Ο Ευγένιος Αρανίτσης (γεννηθηκε στη Κέρκυρα, 5 Οκτωβρίου 1955) είναι συγγραφέας. Το 1976 ίδρυσε με με την Μάνια Τεγοπούλου τις εκδόσεις Άκμων, εκδίδοντας για πρώτη φορά στα ελληνικά σημαντικά έργα των Γκυ Ντεμπώρ, Ρολάν Μπάρτ, Ραούλ Βανεγκέμ, όπως επίσης και τα πρώτα βιβλία γνωστών ελλήνων συγγραφέων, μεταξύ των οποίων της Μαρίας Μήτσορα, της Έρσης Σωτηροπούλου και του Γιώργου Χρονά. Από το 1978 αρθρογραφεί στην Ελευθεροτυπία, αρχικά ως κριτικός λογοτεχνίας, για να μεταπηδήσει αργότερα σε θέματα που άπτονται της κοινωνικής και πολιτικής επικαιρότητας. Το 1988 εξέδωσε στον Ίκαρο το πρώτο του μυθιστόρημα, την Αφρική, ενώ το 1999 του απονεμήθηκε το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου για την συλλογή κειμένων Σε ποιόν ανήκει η Κέρκυρα. Έχει επίσης γράψει τους στίχους για τους δύο δίσκους "Σύντομα όνειρα" και "Κλασσικά εικονογραφημένα" σε μουσική του Γιάννη Σπάθα και ερμηνεία του Βασίλη Λέκκα. Από το 1990 συνθέτει το έργο F.I.L.M., μέρη του οποίου έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό Ποίηση, που διευθύνει ο ποιητής και φίλος του, Χάρης Βλαβιανός. Τον Αύγουστο του 2007 αναμένεται να κυκλοφορήσει στα γαλλικά από τις εκδόσεις Flammarion το μυθιστόρημα του Λεπτομέρειες για το τέλος του κόσμου.
