Ο Προκρούστης λατρεύει τη Περιφέρεια

«οι μεν γε [Αθηναίοι] νεωτεροποιοί και επινοήσαι οξείς»
Θουκυδίδης 1.70.2

Αισίως ή απαισίως, η Περιφερειακή Διοίκηση της χώρας συστηματοποιήθηκε πρώτη φορά με το Νομοθετικό Διάταγμα 957/1971: η Απριλιανή χούντα συγκρότησε επτά (7) «Περιφερειακές Διοικήσεις» με επικεφαλής υφυπουργούς-διοικητές – πλαισιωμένους μάλιστα, από «Συμβούλια Περιφερειακής Διοικήσεως».
Επτά περιφέρειες – εξαιρουμένης, οπωσδήποτε, της Επτανήσου.
Ο κορμός των Ιονίων Νήσων, Κεφαλληνία, Ζάκυνθος, Λευκάδα, υπαγόταν στη Διοίκηση «Πελοποννήσου-Δυτικής Στερεάς» με έδρα τη Πάτρα. Η Κέρκυρα, καρατομημένη κεφαλή, στη Διοίκηση Ηπείρου, με έδρα τα Ιωάννινα…
…Ενόσω, τα φευγαλέα Κύθηρα παρέμεναν συγκολλημένα στη Νομαρχία Πειραιώς!

Η τάση μείωσης των Περιφερειών αυτονομείται από τη Γεωγραφία – που μετρά 9 «διαμερίσματα».
Η αριθμολογία ξεγυμνώνει την ευφημιστική λειτουργία των δήθεν «περιφερειών». Στη πράξη, παγιώνουν «υποεθνικές πρωτεύουσες». Πόλους, καπιταλιστικούς αλλά και κωμικά τοπικιστικούς, «μεταστάθμευσης» του συγκεντρωτισμού.
Μήπως η κατάργηση ενός υπουργείου δεν «ανταλλάσσεται» με 2 υφυπουργεία;
Έτσι οι «αριθμοί» είναι σημαδεμένοι. Ονόματα προσυμφωνημένα.
Αν, δηλαδή, 3 περιφέρειες, βλέπε: πρωτεύουσα συν συμπρωτεύουσα συν «παραπρωτεύουσα» (: Πάτρα). Αν 4, πρόσθεσε το Ηράκλειο (Κρήτης) – μία «Μινωική» τροποποίηση. Αν 5, πρόσθεσε τη Θεσσαλάρισα. Αν 6, μία από τις διαγκωνιζόμενες Θρακιώτισσες. Αν 7, τα Ιωάννινα.

Η Νεο-Ελλάς ουδέποτε προέβλεψε μία «Ιόνια Πόλη». Το εγχείρημα «κρατικοποίησης του Έθνους», προϋπέθετε όχι Ένωση αλλά εξουθένωση της Επτανήσου.
Εύλογα, επομένως, το Ιόνιο Πανεπιστήμιο «καταργείται». Εύλογα δεν αναβιώνει το 1911, όταν το Ψευτοκαποδιστριακό των Αθηνών, τσεπώνει το Δομπόλειο Κληροδότημα – με απάτη.
Και εύλογα «αντικαθίσταται» το 1964 (Εκατόχρονα της Ένωσης!) από το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, εργαλείο συγκεντρωτικής ενοποίησης μιας νεοφανούς «Βορειοδυτικής Ελλάδος».

Πιο αξιοδάκρυτα ακόμα, αγνοείται η ελληνική νησιωτική εξωστρέφεια, που υποτάσσεται σε χωρο-ταξικές ομφαλοσκοπήσεις, σε «περίκλειστα» κέντρα.
Πρέπει να ανατρέξουμε στο δαιμόνιο Κεφαλλονίτη επιτελικό και δικτάτορα Ι. Μεταξά, για να εντοπίσουμε μία επαναστατική θεώρηση της Ελλάδας-Περιφέρειας, της Ελλάδας ως «θαλάσσης περικλειομένης υπό ξηράς».
Νοείται, με άλλα λόγια, «ελληνική» Αδριατική με εκφυλισμένη πληθυσμιακά, οικονομικά, «κουλτουραλικά» την Επτάνησο; Νοείται «ελληνική» Ανατολική Μεσόγειος (και «παρεμπιπτόντως» Κύπρος) με τη Δωδεκάνησο υπαγόμενη σε Πειραιώτικες «Περιφέρειες Νήσων»;

Οι Κερκυραίοι ως Επτανήσιοι, οι Κερκυραίοι ως Κερκυραίοι, οφείλουμε να μεταβάλουμε πολιτική έναντι του «νεωτεροποιού» Αθηναϊκού κέντρου. Η «κόκκινη γραμμή» του μη περαιτέρω ξεπεράστηκε προ πολλού. Εδώ-και-τώρα θεσμική αποκατάσταση: ΠΕΣΥ, Εφετείο, κατάργηση της «υπερπεριφέρειας». Καμία υποχώρηση στο “status quo”.
Στους τυχόν «επίμονους κοπτορράπτες» της Περιφέρειας, ας επιφυλάξουμε μία παλλαϊκή ομοβροντία: Δημοψήφισμα.

Αριστοτέλης Κοσκινάς