.
Η ξαφνική πτώση της δικτατορίας που ακολούθησε την κυπριακή τραγωδία αιφνιδιάζει όλο τον πολιτικό κόσμο, που, παρ’ ότι έλπιζε, δεν περίμενε τόσο γρήγορα – την ουσιαστική – πολιτειακή αλλαγή.
Στις 4 Οκτωβρίου ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εξαγγέλλει τη δημιουργία του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας και στις δηλώσεις του παρουσιάζει το ιδεολογικό της πλαίσιο:
«Γι’ αυτόν ακριβώς τον εθνικό σκοπό εθεώρησα καθήκον μου να δημιουργήσω μιαν ευρεία και ζωντανή πολιτική παράταξη, τη “Νέα Δημοκρατία”. Η παράταξη της “Νέας Δημοκρατίας” συγκροτείται από έμπειρες και υγιείς, αλλά και από νέες ριζοσπαστικές πολιτικές δυνάμεις, συντονισμένες στον ίδιο σκοπό: να κάμουν στην Ελλάδα πράξη την επωνυμία της παρατάξεως – να δώσουν δηλαδή στη χώρα μια νέα δημοκρατία.
Καταρχήν έπρεπε να απομακρύνει τα προβεβλημένα χουντικά βαρίδια, που έπειτα από ένα δικτατορικό διάλειμμα ήθελαν να προσκολληθούν και πάλι στη δημοκρατία
Ο τέως, που είχε πιάσει αράχνες περιμένοντας στο τηλέφωνο την κλήση του Καραμανλή, ήταν μια μεγάλη εκκρεμότητα. Ο θεσμός της βασιλείας μπορεί να ήταν μειοψηφία στον λαό, αλλά δεν μπορούσε να καταργηθεί με ένα «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» για δύο κυρίως λόγους: Καταρχήν έπρεπε να γίνει με έναν πολιτικά «νόμιμο» τρόπο που δεν θα άφηνε περιθώρια για παρερμηνείες και ανατροπές στο μέλλον και παράλληλα ήθελε να «τελειώνει» με το παλάτι, αλλά χωρίς να χάσει τους παλατιανούς ψηφοφόρους.
Αυτή τη φορά οι «οικογενειακές διαφορές», όπως έλεγε ο γέρος Παπανδρέου, θα λύνονταν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο για τους Κοκοφρειδερίκους: με προσφυγή σε δημοψήφισμα.
Ο Μητσοτάκης ήταν ήδη από μόνος του μια κατηγορία προβλήματος για κάθε εποχή. Ο Καραμανλής τον θεωρεί «στιγματισμένο» πολιτικά και δεν τον περιλαμβάνει σε καμία από τις λίστες του κόμματος. Ο Ψηλός θυμάται τις πολλές συναντήσεις που είχαν στο Παρίσι στη διάρκεια της δικτατορίας και τις προτάσεις του για «λύση Καραμανλή» και αισθάνεται προδομένος. Παρά το ότι γίνονται προσπάθειες να υπάρξει συμβιβασμός μεταξύ των δύο ανδρών, τελικά ο Μητσοτάκης δεν προλαβαίνει ούτε να μπει στις λίστες της Ν.Δ. ούτε να εκλεγεί ως ανεξάρτητος βουλευτής στα Χανιά αφήνοντας τη Μαρίκα με τις αναμνήσεις του Παρισιού:«Τον Καραμανλή τον γνωρίσαμε εμείς πολύ καλά στο Παρίσι, τρώγαμε και πίναμε μαζί, πήγαινε με τον γιο μου τον Κυριάκο βόλτα στο πάρκο, την Ντόρα τη λάτρευε, την έλεγε τσολιά». Η πολιτική περιθωριοποίηση της οικογένειας ήταν κοντά, αλλά ο Καραμανλής, στην προσπάθεια μεταπήδησής του στην Προεδρία της Δημοκρατίας, θα αναγκαστεί να τον φέρει στο κόμμα το 1978, επιλογή που καθορίζει την πορεία του κόμματος μέχρι σήμερα – αλλά και στο μέλλον.
Παρ’ ότι ο Καραμανλής έχει γυρίσει «αλλαγμένος» από το Παρίσι, η πρώτη μεταπολιτευτική κυβέρνηση της Ν.Δ. χαρακτηρίζεται από τον συγκεντρωτικό τρόπο διακυβέρνησής του που δεν αφήνει περιθώρια για διαφωνούντες.
Οι σημαντικότεροι σταθμοί του κόμματος μέχρι την ήττα του το 1981 ήταν η σαρωτική του νίκη στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974 με 54,37% και 220 έδρες, το πολιτειακό ξεκαθάρισμα με το δημοψήφισμα για τη βασιλεία έναν μήνα μετά, το νέο Σύνταγμα της χώρας τον Οκτώβριο του 1975, η δεύτερη εκλογική του νίκη το 1977 με το μειωμένο 41,84, το πρώτο συνέδριο τον Μάιο του 1979, η υπογραφή ένταξης της χώρας στην τότε ΕΟΚ τον Μάιο του 1979 και η «διαφυγή» του Καραμανλή προς την Προεδρία της Δημοκρατίας με ψήφους χουντικούς και εκ... μετεγγραφών του 1978 (Μητσοτάκης, Παναγιώτης Κανελλόπουλος κ.λπ.) τον Μάιο του 1980.
Η μετάβαση στη δημοκρατία έχει πετύχει, αλλά η Νέα Δημοκρατία σέρνεται. Ο Γεώργιος Ράλλης που έχει κερδίσει την ηγεσία του κόμματος από τον Ευάγγελο Αβέρωφ με 88-84 ψήφους, δείχνει ανήμπορος να αλλάξει την πορεία της Iστορίας και γνωρίζει συντριπτική ήττα στις εκλογές του 1981 με το χαμηλότερο ποσοστό της ιστορίας της: 35,86%.
Τα σημερινά ποσοστά που καταγράφει στις δημοσκοπήσεις η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας με Πρόεδρο έναν άλλο Κωνσταντίνο Καραμανλή είναι τα μικρότερα στην Ιστορία της κάτω από 30% .
Ώρα για νέο ξεκίνημα , ώρα για νέους αγώνες, ώρα για νέα παράταξη ,ώρα για νέο Αρχηγό .
Και θα δούμε !!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου