Θέλουμε πολιτική όχι... καταλληλότερους

Από τη στιγμή που η πολιτική έχει καταντήσει συνώνυμο της «διαχείρισης», οι πολιτικοί, για να επιβιώσουν και να υπερισχύσουν, είναι υποχρεωμένοι να καλλιεργήσουν και να αναπτύξουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και... δεξιότητες. Απ’ αυτήν την οπτική γωνία μπορούμε να δούμε αρκετούς ικανούς να διαγκωνίζονται για τα πρωτεία στην πολιτική σκηνή της χώρας. Έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια να παρακολουθούμε τα παιχνίδια στην πολιτική σκηνή για την ανάδειξη του καταλληλότερου διαχειριστή. Η – κατά κύριο λόγο – τηλεοπτική…

…επικοινωνιακή ικανότητα, η εξασφάλιση ισχυρών οικονομικών στηριγμάτων, η κατά γράμμα εφαρμογή των εντολών - οδηγιών που εκδίδονται από τα ισχυρά και έξω από τη χώρα κέντρα αποφάσεων αποτελούν τα ελάχιστα προαπαιτούμενα για τη συμμετοχή στο παιχνίδι.

Μαζί με αυτά ο «καταλληλότερος» διαχειριστής κρίνεται και από τη δυνατότητά του να οργανώνει τους προσωπικούς μηχανισμούς του στο κόμμα του και στα ΜΜΕ.

Ωστόσο αυτό το «πολιτικό» παιχνίδι αφήνει τελικά μια πικρή γεύση σε όσους το παρακολουθούν. Η αίσθηση του ανεκπλήρωτου δεν βαραίνει τους πρωταγωνιστές που διαγκωνίζονται για τη διαχείριση (αυτοί έχουν μπει στο πετσί του ρόλου). Βαραίνει κατά κύριο λόγο ολόκληρη την κοινωνία.

Στη δεδομένη παγκόσμια τραγική οικονομική συγκυρία η σκηνή φωτίζεται και γίνεται αντιληπτό το αυτονόητο: Η διαχείριση, ακόμη και αν είναι χρηστή (που σπάνια είναι), δεν μπορεί να καλύψει το χάος που έχει δημιουργηθεί από την απουσία της πολιτικής. Οι πολίτες, ανήσυχοι από την επαπειλούμενη καταστροφή, αντιλαμβάνονται πως ελάχιστη σημασία έχει ποιος «καταλληλότερος» διαχειριστής θα επιβληθεί.

Η διαχείριση σε περιόδους «ευημερίας» ίσως να είχε τη σημασία της και τη συμβολή της. Σε περιόδους, όμως, καταστροφής η κοινωνία δεν έχει ανάγκη ούτε αποζητεί έτσι απλά τη διαχείριση ενός συστήματος που καταρρέει. Καταλαβαίνει άλλωστε αυτό που και κορυφαίοι του ίδιου του συστήματος διαπιστώνουν: ότι το ζητούμενο πια δεν είναι τα επιχρίσματα, αλλά η αλλαγή ή η πλήρης αντικατάστασή του.

Η πολιτική, ως ανάγκη αναζήτησης εφικτών λύσεων για τα προβλήματα των πολλών και όχι ως διαδικασία για την ευδαιμονία των ελαχίστων, επιστρέφει στις συνειδήσεις της κοινωνίας, η οποία βλέπει πλέον καθαρά ότι οι απαιτήσεις της ξεπερνούν κατά πολύ το επί σκηνής «πολιτικό» κουκουλοθέατρο για την επικράτηση του «καταλληλότερου». Η κοινωνία δεν ψάχνει διαχειριστή των προβλημάτων της, αλλά πολιτική για την επίλυσή τους.

Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, αφού το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι ασκημένο στη διαχείριση της εικόνας του, των κομματικών μηχανισμών, των ΜΜΕ και των κολάκων του, αλλά δεν έμαθε ποτέ να δουλεύει στο πεδίο της πραγματικής πολιτικής. Όσο τα πράγματα πήγαιναν με τον αυτόματο πιλότο και η επίπλαστη και δανεική ευημερία διαχεόταν, αυτό ίσως μπορούσε κάπως να συγκαλυφθεί. Τώρα όμως οι «καταλληλότεροι» είναι εκτεθειμένοι και αντιμέτωποι με την ανεπάρκειά τους...

{Από την εφημερίδα Ποντίκι }